Στην κα Παπαρήγα, με αγάπη...!

Όταν για χρόνια είσαι υποστηρικτής ενός πολιτικού ιδεώδους και ξαφνικά βλέπεις πως αλλού πατούσες κι αλλού βρισκόσουν, μόνο να εξοργιστείς μπορείς, και φυσικά να αντιδράσεις!
Σε μια εξαιρετική συγκυρία για την αριστερά, με την ευκαιρία μιας συνεργασίας που θα μπορούσε να προσφέρει αυτοδυναμία και ρητή εντολή διακυβέρνησης, αν γινόταν φυσικά, το ΚΚΕ, για μια ακόμη φορά μας δείχνει πως αγνοεί επιδεικτικά τον κόσμο που το στηρίζει όλα αυτά τα χρόνια!
Γιατί μόνο ως επιδεικτική μπορείς να χαρακτηρίσεις τη στάση ενός ανθρώπου που υποτίθεται ότι παλεύει για να έχει ο λαός όσο μεγαλύτερη εξουσία μπορεί και ταυτόχρονα αρνείται μια συνεργασία που της προτείνει ένα άλλο αριστερό κόμμα, και μάλιστα με γελοίες δικαιολογίες!
Διαβάζοντας μια συνέντευξη λοιπόν, στο aristeri-diexodos.blogspot.com , θέλησα να γράψω αυτά τα δυο λόγια, γιατί νιώθω βαθιά απογοητευμένη από την πολιτική και τη στρατηγική του κόμματος που μέχρι πρότεινος διατεινόταν ότι προστατεύει τα δικαιώματα των εργαζομένων και παλεύει για αυτά!
Σας επισυνάπτω μερικά αποσπάσματα από τη συνέντευξη του Σ.Κουβελάκη όπου, με απόλυτα σαφή και ψύχραιμο λόγο, παρουσιάζει την κατάσταση στην Ελλάδα σήμερα, το ρόλο της αριστεράς και το ρόλο που θα μπορούσε να έχει η αριστερά..!

Σ. Κουβελάκης: "Αυτό που φοβάται η Αριστερά είναι ο ίδιος της ο εαυτός"

 Εκτιμάτε ότι θα αλλάξει κάτι στην Ελλάδα με αυτές τις εκλογές;

«Το επίδικο αυτών των εκλογών είναι το κατά πόσο μπορεί να εκφραστεί πολιτικά και με ποιους τρόπους, η αντίδραση της ελληνικής κοινωνίας απέναντι στις πολιτικές που εφαρμόζονται. Καθοριστικό ρόλο θα παίξουν οι συσχετισμοί ανάμεσα στις μνημονιακές και τις αντιμνημονιακές δυνάμεις, αλλά εξίσου σημαντικό στοιχείο θα είναι οι συσχετισμοί εντός των δυνάμεων που –με τον έναν ή τον άλλον τρόπο- έχουν διαχωριστεί από την πολιτική του μνημονίου, γιατί και το αντιμνημονιακό στρατόπεδο είναι πολύ ετερογενές και η ίδια του η «αντιμνημονιακότητα» είναι συζητήσιμη –σε ό,τι αφορά ορισμένες εκδοχές του. Για να το πω κι αλλιώς, το βασικό επίδικο, κι εκεί εστιάζεται και το διεθνές ενδιαφέρον, είναι τα ποσοστά της Αριστεράς».

Όταν λέτε Αριστερά, ποιους συμπεριλαμβάνετε;

«ΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Αυτές είναι οι δυνάμεις της Αριστεράς στην Ελλάδα. Η ΔΗΜΑΡ είναι μία καλυμμένη μνημονιακή δύναμη, έχει δηλώσει άλλωστε ότι τη δεσμεύει το μνημονιακό πλαίσιο, παρότι δεν το ψήφισε. Αν και είναι αλήθεια, ότι ένα μέρος των ψηφοφόρων της ΔΗΜΑΡ, οι οποίοι προέρχονται στην συντριπτική τους πλειοψηφία από το ΠΑΣΟΚ, θα την ψηφίσουν ως μία ήπια αντιμνημονιακή δύναμη. Αλλά οπωσδήποτε η ΔΗΜΑΡ θα παίξει στα ταμπλό μιας πολιτικής ανασύνθεσης ενός αναπροσαρμοσμένου στις καινούργιες συνθήκες μπλοκ δυνάμεων που θα διαχειριστούν τις πολιτικές του μνημονίου»..

..Το ΚΚΕ δεν θέλει να κυβερνήσει όμως και ο ΣΥΡΙΖΑ, που θέλει, δεν έχει με ποιον να συνεργαστεί.

«Αυτή είναι η μεγάλη δυσκολία. Η ελληνική Αριστερά είναι διασπασμένη κι αυτό έχει καταλυτικές επιδράσεις. Η διάσπασή της σε δύο περίπου ισοδύναμα κομμάτια εμποδίζει την ανάδειξή της σε πραγματικό πόλο συσπείρωσης που θα μπορούσε να δώσει μία εναλλακτική προοπτική. Αυτό οφείλεται κυρίως στη σεχταριστική πολιτική του ΚΚΕ. Αρνείται ακόμα και την ενότητα δράσης, πολύ περισσότερο την πολιτική συνεννόηση. Θεωρεί μάλιστα ότι ο κατεξοχήν αντίπαλός του είναι οι άλλες αριστερές δυνάμεις. Για το ΚΚΕ δεν μπορεί να υπάρξει προοπτική, εκτός από κάτι εξαιρετικά ασαφές και θολό που παραπέμπει σε ένα απώτερο μέλλον».

Γιατί κρατάει αυτή τη στάση; Δώστε μας μία λογική εξήγηση.

«Υπάρχει μία ιδιομορφία που εξηγεί αυτή τη διεθνή πρωτοτυπία, που είναι αυτός ο ακραίος απομονωτισμός του ΚΚΕ. Η ιδιομορφία της ελληνικής Αριστεράς είναι ότι σχεδόν το σύνολο των εκδοχών της προέρχεται από διαδοχικές διασπάσεις του ΚΚΕ. Αυτό έχει διαμορφώσει μία κουλτούρα διάσπασης στην ελληνική Αριστερά. Αντίστοιχό της δεν υπάρχει στην Ευρώπη. Από την ίδια μήτρα, κατά κάποιον τρόπο το ΚΚΕ εκπροσωπεί ένα τμήμα που είναι πιο πληβειακό, κοινωνικά παραδοσιακό και στραμμένο σε μεγάλο βαθμό στο παρελθόν, ως πολιτική κουλτούρα και με την ψύχωση της διάσπασης και του εχθρού που βρίσκεται μέσα στο ίδιο το αριστερό στρατόπεδο. Αυτό, νομίζω, ότι το ΚΚΕ το έχει θεωρητικοποιήσει μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης, θεωρώντας ότι με την εξαφάνιση της ΕΣΣΔ δεν υπάρχουν πια περιθώρια νικηφόρων προοπτικών για το αριστερό κίνημα διεθνώς και ότι το μοναδικό πράγμα που μπορεί να γίνει, είναι να χτίσουν το κόμμα σαν οχυρό. Περιμένοντας ότι κάποια στιγμή θα αλλάξουν τα πράγματα με έναν εξαιρετικά ακαθόριστο τρόπο».

Ο κόσμος της Αριστεράς όμως μοιάζει να είναι πιο θετικός στην προοπτική μιας συνεργασίας.

«Ασφαλώς, γι΄ αυτό νομίζω ότι ο μοναδικός τρόπος να ξεμπλοκάρει αυτή η κατάσταση είναι η πίεση των κινημάτων και η βάση της Αριστεράς. Ένας άλλος λόγος που επέτρεψε στο ΚΚΕ να έχει αυτή την γραμμή περιχαράκωσης έχει να κάνει ότι είχε απέναντί του έναν πολύ δεξιόστροφο Συνασπισμό, αυτόν της Δαμανάκη και του Κωνσταντόπουλου. Ένας Συνασπισμός που ψήφισε τη Συνθήκη του Μάαστριχτ κατά πλειοψηφία. Αυτό διευκόλυνε το ΚΚΕ να ανασυγκροτηθεί και να καθιερώσει μία ηγεμονία μέσα στην Αριστερά και ταυτόχρονα το νομιμοποιούσε σε αυτή την πολιτική της απομόνωσης και του διαχωρισμού: «5 κόμματα, 2 πολιτικές». Το ΚΚΕ άρχισε να δέχεται μία πίεση όταν ο Συνασπισμός και κατόπιν ο ΣΥΡΙΖΑ, άρχισε να μετακινείται αριστερότερα. Αυτό σημαίνει ότι για να ξεπεραστεί η υπάρχουσα κατάσταση, πρέπει να συμβεί ένα ξεκαθάρισμα βασικών ζητημάτων»..

..Ακούω πολλούς να ρωτάνε πού είναι η Αριστερά, γιατί δεν βγαίνει κάτι καινούργιο, σαν να περιμένουν κάποιον «Μεσσία».

«Αυτή η αντίληψη της μεσσιανικής αναμονής είναι απλά η άλλη πλευρά της συλλογικής ανημπόριας. Το ότι μια τέτοια παράταξη με αυτή την ιστορία δεν έχει καταφέρει να βγάλει σε αυτή τη συγκυρία πολιτικές μορφές –ακόμα και στο χώρο του πολιτισμού ή της διανόησης- οι οποίες θα μπορούσαν να σταθούν με ένα ευρύτερο κύρος, ε, αυτό κάτι λέει».

Κρίνοντας τη διετή διακυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου, πιστεύετε ότι υπήρχε σχέδιο ή λόγω ανικανότητας διαχειρίστηκε με αυτόν τον τρόπο την κρίση;

«Πιστεύω ότι ο Γ.Παπανδρέου δεν είχε κανένα σχέδιο αλλά και καμία πρόθεση να αντισταθεί. Πιστεύω ότι είχε υποτιμήσει και το ίδιο το μέγεθος της κρίσης. Το πιο κρίσιμο όμως είναι ότι η πολιτική ελίτ, τα κόμματα εξουσίας στην Ελλάδα, έχουν αποδεχθεί την περιφερειακή θέση της χώρας. Μία λογική υποτελούς ελίτ»..

..Η Αριστερά μπορεί να κυβερνήσει στην Ελλάδα;

«Όπως είναι αυτή τη στιγμή όχι, αλλά δεν μπορεί να υπάρξει ελπίδα από οπουδήποτε αλλού».

Άρα;

«Άρα πρέπει να αλλάξει η ίδια η Αριστερά και να αναλάβει τις ευθύνες της. Αυτό που φοβάται η Αριστερά είναι τον ίδιο της τον εαυτό».

Αυτά, κυρία Παπαρήγα τα σκέφτεται κάθε αριστερός, κι αν δεν "ξυπνήσετε" δε σας βλέπω στη μεθεπόμενη Βουλή!

Ο κόσμος μπούχτησε από τις πορείες και τα επαναστατικά συνθήματα! Να σας δούμε να κυβερνάτε θέλουμε για να σας κρίνουμε επιτέλους! Κι ας κάνετε και λάθη, στην τελική, τί εγινε..?

Το να μη θέλετε να πάρετε όμως το ρίσκο στέλνει λάθος μηνύματα στους ψηφοφόρους σας και θα σας μαυρίσουν έτσι όπως το πάτε..!

Λυπάμαι αλλά ο κομμουνισμός δεν είναι να κρύβεστε πίσω από τον αγώνα και την αγωνία των ψηφοφόρων σας, αλλά, έστω για μια φορά, να τους ακούσετε, να τους αφουγκραστείτε και να τους δώσετε αυτό που θέλουν και δικαιούνται..μια ευκαιρία να διώξουν τα λαμόγια από τη χώρα και να έχουν πραγματική εξουσία! Η "ώρα για πράξεις" δεν ισχύει μόνο για τους άλλους..ισχύει και για τον ίδιο μας τον εαυτό!

Καλή ψήφο σε όλους σας!

Μακριά από το μνημόνιο και όσους μας εκμεταλλεύονται, παιδιά!

Τα λόγια είναι περιττά.....?

Είναι η πρώτη φορά που θα κάνω απλή αναδημοσίευση από άλλο blog.
Το θέμα και το ..θέαμα με ξεπερνά και πολύ φοβάμαι ότι αν σχολιάσω μπορεί να πάθω και τα ίδια..!
Θαυμάστε λοιπόν το αίσχος!

Κι όπως είχε γράψει κάποιος.."καλύτερα ένα φρικτό τέλος παρά μια φρίκη δίχως τέλος"..
Μην απορείτε μετά αν δείτε αντιδράσεις από πολίτες.. Λυπάμαι αλλά είστε μόνο για εμετό!

Το θέμα είναι αναδημοσίευση θέματος από το pitsirikos.net .

«…γιατί εκτός από ψωμί θέλουμε και τριαντάφυλλα…»

    Με μια συμβολική φράση, ως σύνθημα για το ξεκίνημα των προβολών της, και με πνεύμα άκρως πολιτικό, η Λέσχη Κινηματογράφου Πάτρας καταδεικνύει  πως σκοπός μιας κινηματογραφικής λέσχης δεν είναι απλά να προβάλει «κάποιες» ταινίες μακριά και έξω από την καθημερινότητα του πολίτη, αλλά να "αναπνέει" τα κοινωνικά δεδομένα της σύγχρονης εποχής. 
     Η ομάδα της Λέσχης Κινηματογράφου δίχως να μένει αποστασιοποιημένη από την κοινωνία, παίρνοντας τα μηνύματα των καιρών και με ριζοσπαστικές κινήσεις κατάρτισε το πρόγραμμα των προβολών με ταυτότητα, προβληματισμό και άποψη στην ψυχαγωγία, με ταινίες που ύμνησαν τους αγώνες για καλύτερη ζωή και αξιοπρέπεια.

Προβολές 2 Πέμπτες το μήνα στις 9 μ.μ. Αίθουσα προβολών  του ΑΣΤΟ Βαλτετσίου 3 (παράλληλος της Καρόλου, μεταξύ Κορίνθου & Μαιζώνος).

Είσοδος ελεύθερη (σχεδόν…) Οι θεατές αντί για εισιτήριο να φέρνουν ένα βιβλίο και όταν θα φεύγουν θα παίρνουν ένα άλλο βιβλίο κάνοντας πράξη την πολιτιστική  ανταλλαγή.

Η αυλαία της Λέσχης «ανοίγει» την Πέμπτη 9 του Φλεβάρη στις 9μ.μ. Ρακή από το ορεινό χωριό Μέρωνα του Ρεθύμνου θα προσφερθεί στους θεατές για το καλωσόρισμα, ενώ η «animatic vision creative shop» http://www.animatic-vision.gr/comicsshop,  θα προσφέρει στους 60 πρώτους θεατές, ιλουστρασιόν αφίσες κόμικς (35Χ50) και την 1^η ανθολογία κόμιξ Ελλήνων δημιουργών: «Happy Revolver»…Δωρεάν!

Μερικές από τις σπουδαίες ταινίες που θα προβληθούν από τη λέσχη είναι :
ΤΑ ΣΤΑΦΥΛΙΑ ΤΗΣ ΟΡΓΗΣ

ΣΚΟΤΩΝΟΥΝ ΤΑ ΑΛΟΓΑ ΟΤΑΝ ΓΕΡΑΣΟΥΝ

ΝΟΡΜΑ ΡΕΙ

ΚΑΙ Ο ΧΟΡΟΣ ΤΩΝ ΤΕΡΑΤΩΝ

Αναλυτικές πληροφορίες για το πρόγραμμα, με φωτογραφίες και trailers,θα βρείτε ΕΔΩ.

..πέθανε ο ποιητής των εικόνων..

 

  Στη μονάδα εντατικής θεραπείας του νοσοκομείου Metropolitan άφησε την τελευταία του πνοή o μεγάλος έλληνας σκηνοθέτης Θεόδωρος Αγγελόπουλος που τραυματίστηκε σε τροχαίο ατύχημα που συνέβη λίγο πριν τις 7 το απόγευμα της Τρίτης στον περιφερειακό δρόμο της Δραπετσώνας . Ο σκηνοθέτης υπέστη βαριές εγκεφαλικές κακώσεις και οι γιατροί προβληματίστηκαν για το αν θα έπρεπε να υποβληθεί ή όχι σε χειρουργείο. 
Σημειώνεται ότι στο ΕΚΑΒ, διεξάγεται ΕΔΕ ώστε να διευκρυνιστούν τα αίτια της καθυστέρησης του ασφενοφόρου, στο σημείο του ατυχήματος.
Σύμφωνα με τις πρώτες πληροφορίες ο σκηνοθέτης βρισκόταν στο σημείο για γύρισμα ταινίας και τη στιγμή που διέσχιζε το οδόστρωμα παρασύρθηκε από ιδιωτική μοτοσικλέτα που οδηγούσε ειδικός φρουρός ο οποίος ήταν εκτός υπηρεσίας και τραυματίστηκε ελαφρά.
Την διερεύνηση των συνθηκών υπό τις οποίες συνέβη το δυστύχημα έχει αναλάβει η Τροχαία Κορυδαλλού στην οποία πρόκειται να δώσει κατάθεση ο ειδικός φρουρός. Οπως ανέφεραν αξιωματικοί της Τροχαίας το περιστατικό συνέβη σε μια απόσταση περίπου 30 μέτρων από την έξοδο του πρώτου τούνελ στο δρόμο με κατεύθυνση προς Κερατσίνι σε ένα επικίνδυνο, όπως το χαρακτηρίζουν σημείο, λόγω της συχνότητας των τροχαίων ατυχημάτων που γίνονται εκεί. Παράλληλα στο «μικροσκόπιο» θα μπουν οι εικόνες από κάμερα κλειστού κυκλώματος που βρίσκεται στο τούνελ και ενδεχομένως έχει καταγράψει την σκηνή του δυστυχήματος

«Ξεχάστε με στη θάλασσα»
«Σας εύχομαι υγεία και ευτυχία αλλά δεν μπορώ να κάνω το ταξίδι σας/ Είμαι επισκέπτης/ Το κάθε τι που αγγίζω με πονάει πραγματικά/ κι έπειτα δεν μου ανήκει/ Όλο και κάποιος βρίσκεται να πει "δικό μου είναι"/ Εγώ δεν έχω τίποτε δικό μου είχα πει κάποτε με υπεροψία/ Τώρα καταλαβαίνω πως το τίποτε είναι τίποτε/ Ότι δεν έχω καν όνομα/ Και πρέπει να γυρεύω ένα κάθε τόσο/ Δώστε μου ένα μέρος να κοιτάω/ Ξεχάστε με στη θάλασσα/ Σας εύχομαι υγεία και ευτυχία».
(ανέκδοτο ποίημα του Θόδωρου Αγγελόπουλου γραμμένο το 1982 λίγο πριν από την έναρξη συγγραφής του σεναρίου της ταινία «Ταξίδι στα Κύθηρα»)

Οταν ένας σκηνοθέτης όχι μόνον δεν διαβάζει αλλά ούτε καν μετρά πια τα βιβλία που γράφονται για αυτόν και το έργο του, τότε βρίσκεται στην κορυφή.
Οταν για λογαριασμό μιας ταινίας, έχει την δυνατότητα να κτίσει και μετά να γκρεμίσει ένα ολόκληρο χωριό _όπως έκανε με το «Λιβάδι που δακρύζει»_ τότε βρίσκεται στην κορυφή. Στην Γαλλία, για μια και μόνον ταινία του Θόδωρου Αγγελόπουλου, το «Ταξίδι στα Κύθηρα», έχει γραφεί 600 σελίδων (!) μελέτη για ντοκτορά η οποία στην συνέχεια εκδόθηκε στο εμπόριο.

Στην Ιαπωνία έγινε πάταγος όταν οι ταινίες του κυκλοφόρησαν σε ειδική έκδοση DVD η οποία εκτός των άλλων περιείχε απαγγελία -από τις τρεις κόρες του- ποιημάτων που έχει γράψει ο ίδιος. Στην βιβλιογραφία που τον αφορά θα βρούμε ακόμα και βιβλία στα κινέζικα (!) ενώ όποτε ανακοίνωνε έστω και μια ιδέα για ταινία, τότε η ταινία αυτομάτως γινόταν γεγονός στον παγκόσμιο κινηματογραφικό χάρτη πολλά χρόνια πριν την ολοκλήρωσή της όπως ακριβώς συνέβη με την τελευταία του δημιουργία «Η άλλη θάλασσα» που δυστυχώς θα μείνει ανολοκλήρωτη.

Αυτό είναι το σημείο όπου εδώ και χρόνια βρισκόταν ο Θόδωρος Αγγελόπουλος που γεννήθηκε το 1936 στην Αθήνα και σπούδασε νομικά και κινηματογράφο στο Παρίσι. Αφού πέρασε από τον χώρο της κριτικής (εφημερίδα «Αλλαγή», περιοδικό «Σύγχρονος Κινηματογράφος») ο σημαντικότερος σύγχρονος πρεσβευτής του ελληνικού πολιτισμού στο εξωτερικό, είχε βραβευθεί με ό,τι σημαντικό υπάρχει στον χώρο του κινηματογράφου: Χρυσός Φοίνικας στο φεστιβάλ Κανών για το «Μια αιωνιότητα και μια ημέρα», μεγάλο βραβείο της επιτροπής για το «Βλέμμα του Οδυσσέα» στο ίδιο φεστιβάλ, Χρυσός Λέων για τον «Μεγαλέξανδρο» στο φεστιβάλ Βενετίας. Ο Αγγελόπουλος έφυγε αφήνοντας ένα τεράστιο κενό στον ελληνικό πολιτισμό. Τον πολιτισμό στον οποίο πίστευε, τον πολιτισμό για τον οποίο στεναχωριόταν τόσο πολύ και μέσα από την καρδιά του για την τωρινή κατάντια του.

«Ζούμε μια περίοδο που θα την ονόμαζα μοναδική, όχι με την καλή έννοια αλλά με την αρνητική της» είχε πει πέρσι, τέτοια εποχή στο Βήμα ο Αγγελόπουλος. «Έχω αρκετά χρόνια πίσω μου και τέτοιο πράγμα δεν το έχω ξαναζήσει. Ακόμα και στην περίοδο του Εμφυλίου, στην περίοδο της δικτατορίας ή και στην Κατοχή, ακόμα και τότε τα πράγματα είχαν μια δυναμική περίεργη, μια δυναμική υπόγεια, που δούλευε. Υπήρχε μια αντίσταση, υπήρχαν συγκρούσεις με ιδεολογικό περιεχόμενο, υπήρχε η αναζήτηση ενός καλύτερου κόσμου. Όταν είχαμε χούντα, πιστεύαμε ότι κάποια στιγμή θα τελειώσει και ότι τα πράγματα θα ανοίξουν. Πιστέψαμε σε αυτό που έμοιαζε ότι πάει να πάει να γίνει και ποτέ δεν έγινε».

Ο Θόδωρος Αγγελόπουλος κατόρθωσε να φθάσει σε αυτό το σημείο εξουσίας και αναγνώρισης, καλλιεργώντας υπομονετικά αλλά και πεισματικά την μοναδική αισθητική και γλώσσα του μέσα από μια σειρά ταινιών που αποτυπώνουν την εικόνα και την Ιστορία της Ελλάδας του. Της Ελλάδας μας. Μιας Ελλάδας που υπάρχει δίπλα μας αλλά που χωρίς τις ταινίες του Θόδωρου Αγγελόπουλου ίσως να μην γνωρίζαμε ποτέ. Της Ελλάδας στην «Αναπαράσταση», της Ελλάδας στον «Θίασο», της Ελλάδας στις «Μέρες του '36», της Ελλάδας στον «Μεγαλέξανδρου», στον «Μελισσοκόμο» και στο «Βλέμμα του Οδυσσέα».

«Είμαι ένας άνθρωπος που ανήκει σε μια γενιά που έχει περάσει από συγκεκριμένες ιστορικές περιόδους με όλες τις έννοιες και με την απήχηση του ιστορικού παρόντος της εκάστοτε εποχής πάνω στην καθημερινότητα» είχε πει στο Βήμα ο Θόδωρος Αγγελόπουλος. «Θεωρώ ότι δεν μπορείς να μένεις εκτός και αυτή είναι η ουσιώδης διαφορά της δικής μου γενιάς κινηματογραφιστών με την σημερινή».

Οι τίτλοι έναρξης της ταινίας του με τίτλο «Το λιβάδι που δακρύζει» 

Οι σκηνές στο χιόνι από την ταινία «Ο θίασος»

Από την ταινία του Θ.Αγγελόπουλου "Αναπαράσταση"

Ευχαριστώ το tovima.gr για τις πολύτιμες πληροφορίες.