Στην κα Παπαρήγα, με αγάπη...!

Όταν για χρόνια είσαι υποστηρικτής ενός πολιτικού ιδεώδους και ξαφνικά βλέπεις πως αλλού πατούσες κι αλλού βρισκόσουν, μόνο να εξοργιστείς μπορείς, και φυσικά να αντιδράσεις!
Σε μια εξαιρετική συγκυρία για την αριστερά, με την ευκαιρία μιας συνεργασίας που θα μπορούσε να προσφέρει αυτοδυναμία και ρητή εντολή διακυβέρνησης, αν γινόταν φυσικά, το ΚΚΕ, για μια ακόμη φορά μας δείχνει πως αγνοεί επιδεικτικά τον κόσμο που το στηρίζει όλα αυτά τα χρόνια!
Γιατί μόνο ως επιδεικτική μπορείς να χαρακτηρίσεις τη στάση ενός ανθρώπου που υποτίθεται ότι παλεύει για να έχει ο λαός όσο μεγαλύτερη εξουσία μπορεί και ταυτόχρονα αρνείται μια συνεργασία που της προτείνει ένα άλλο αριστερό κόμμα, και μάλιστα με γελοίες δικαιολογίες!
Διαβάζοντας μια συνέντευξη λοιπόν, στο aristeri-diexodos.blogspot.com , θέλησα να γράψω αυτά τα δυο λόγια, γιατί νιώθω βαθιά απογοητευμένη από την πολιτική και τη στρατηγική του κόμματος που μέχρι πρότεινος διατεινόταν ότι προστατεύει τα δικαιώματα των εργαζομένων και παλεύει για αυτά!
Σας επισυνάπτω μερικά αποσπάσματα από τη συνέντευξη του Σ.Κουβελάκη όπου, με απόλυτα σαφή και ψύχραιμο λόγο, παρουσιάζει την κατάσταση στην Ελλάδα σήμερα, το ρόλο της αριστεράς και το ρόλο που θα μπορούσε να έχει η αριστερά..!

Σ. Κουβελάκης: "Αυτό που φοβάται η Αριστερά είναι ο ίδιος της ο εαυτός"

 Εκτιμάτε ότι θα αλλάξει κάτι στην Ελλάδα με αυτές τις εκλογές;

«Το επίδικο αυτών των εκλογών είναι το κατά πόσο μπορεί να εκφραστεί πολιτικά και με ποιους τρόπους, η αντίδραση της ελληνικής κοινωνίας απέναντι στις πολιτικές που εφαρμόζονται. Καθοριστικό ρόλο θα παίξουν οι συσχετισμοί ανάμεσα στις μνημονιακές και τις αντιμνημονιακές δυνάμεις, αλλά εξίσου σημαντικό στοιχείο θα είναι οι συσχετισμοί εντός των δυνάμεων που –με τον έναν ή τον άλλον τρόπο- έχουν διαχωριστεί από την πολιτική του μνημονίου, γιατί και το αντιμνημονιακό στρατόπεδο είναι πολύ ετερογενές και η ίδια του η «αντιμνημονιακότητα» είναι συζητήσιμη –σε ό,τι αφορά ορισμένες εκδοχές του. Για να το πω κι αλλιώς, το βασικό επίδικο, κι εκεί εστιάζεται και το διεθνές ενδιαφέρον, είναι τα ποσοστά της Αριστεράς».

Όταν λέτε Αριστερά, ποιους συμπεριλαμβάνετε;

«ΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Αυτές είναι οι δυνάμεις της Αριστεράς στην Ελλάδα. Η ΔΗΜΑΡ είναι μία καλυμμένη μνημονιακή δύναμη, έχει δηλώσει άλλωστε ότι τη δεσμεύει το μνημονιακό πλαίσιο, παρότι δεν το ψήφισε. Αν και είναι αλήθεια, ότι ένα μέρος των ψηφοφόρων της ΔΗΜΑΡ, οι οποίοι προέρχονται στην συντριπτική τους πλειοψηφία από το ΠΑΣΟΚ, θα την ψηφίσουν ως μία ήπια αντιμνημονιακή δύναμη. Αλλά οπωσδήποτε η ΔΗΜΑΡ θα παίξει στα ταμπλό μιας πολιτικής ανασύνθεσης ενός αναπροσαρμοσμένου στις καινούργιες συνθήκες μπλοκ δυνάμεων που θα διαχειριστούν τις πολιτικές του μνημονίου»..

..Το ΚΚΕ δεν θέλει να κυβερνήσει όμως και ο ΣΥΡΙΖΑ, που θέλει, δεν έχει με ποιον να συνεργαστεί.

«Αυτή είναι η μεγάλη δυσκολία. Η ελληνική Αριστερά είναι διασπασμένη κι αυτό έχει καταλυτικές επιδράσεις. Η διάσπασή της σε δύο περίπου ισοδύναμα κομμάτια εμποδίζει την ανάδειξή της σε πραγματικό πόλο συσπείρωσης που θα μπορούσε να δώσει μία εναλλακτική προοπτική. Αυτό οφείλεται κυρίως στη σεχταριστική πολιτική του ΚΚΕ. Αρνείται ακόμα και την ενότητα δράσης, πολύ περισσότερο την πολιτική συνεννόηση. Θεωρεί μάλιστα ότι ο κατεξοχήν αντίπαλός του είναι οι άλλες αριστερές δυνάμεις. Για το ΚΚΕ δεν μπορεί να υπάρξει προοπτική, εκτός από κάτι εξαιρετικά ασαφές και θολό που παραπέμπει σε ένα απώτερο μέλλον».

Γιατί κρατάει αυτή τη στάση; Δώστε μας μία λογική εξήγηση.

«Υπάρχει μία ιδιομορφία που εξηγεί αυτή τη διεθνή πρωτοτυπία, που είναι αυτός ο ακραίος απομονωτισμός του ΚΚΕ. Η ιδιομορφία της ελληνικής Αριστεράς είναι ότι σχεδόν το σύνολο των εκδοχών της προέρχεται από διαδοχικές διασπάσεις του ΚΚΕ. Αυτό έχει διαμορφώσει μία κουλτούρα διάσπασης στην ελληνική Αριστερά. Αντίστοιχό της δεν υπάρχει στην Ευρώπη. Από την ίδια μήτρα, κατά κάποιον τρόπο το ΚΚΕ εκπροσωπεί ένα τμήμα που είναι πιο πληβειακό, κοινωνικά παραδοσιακό και στραμμένο σε μεγάλο βαθμό στο παρελθόν, ως πολιτική κουλτούρα και με την ψύχωση της διάσπασης και του εχθρού που βρίσκεται μέσα στο ίδιο το αριστερό στρατόπεδο. Αυτό, νομίζω, ότι το ΚΚΕ το έχει θεωρητικοποιήσει μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης, θεωρώντας ότι με την εξαφάνιση της ΕΣΣΔ δεν υπάρχουν πια περιθώρια νικηφόρων προοπτικών για το αριστερό κίνημα διεθνώς και ότι το μοναδικό πράγμα που μπορεί να γίνει, είναι να χτίσουν το κόμμα σαν οχυρό. Περιμένοντας ότι κάποια στιγμή θα αλλάξουν τα πράγματα με έναν εξαιρετικά ακαθόριστο τρόπο».

Ο κόσμος της Αριστεράς όμως μοιάζει να είναι πιο θετικός στην προοπτική μιας συνεργασίας.

«Ασφαλώς, γι΄ αυτό νομίζω ότι ο μοναδικός τρόπος να ξεμπλοκάρει αυτή η κατάσταση είναι η πίεση των κινημάτων και η βάση της Αριστεράς. Ένας άλλος λόγος που επέτρεψε στο ΚΚΕ να έχει αυτή την γραμμή περιχαράκωσης έχει να κάνει ότι είχε απέναντί του έναν πολύ δεξιόστροφο Συνασπισμό, αυτόν της Δαμανάκη και του Κωνσταντόπουλου. Ένας Συνασπισμός που ψήφισε τη Συνθήκη του Μάαστριχτ κατά πλειοψηφία. Αυτό διευκόλυνε το ΚΚΕ να ανασυγκροτηθεί και να καθιερώσει μία ηγεμονία μέσα στην Αριστερά και ταυτόχρονα το νομιμοποιούσε σε αυτή την πολιτική της απομόνωσης και του διαχωρισμού: «5 κόμματα, 2 πολιτικές». Το ΚΚΕ άρχισε να δέχεται μία πίεση όταν ο Συνασπισμός και κατόπιν ο ΣΥΡΙΖΑ, άρχισε να μετακινείται αριστερότερα. Αυτό σημαίνει ότι για να ξεπεραστεί η υπάρχουσα κατάσταση, πρέπει να συμβεί ένα ξεκαθάρισμα βασικών ζητημάτων»..

..Ακούω πολλούς να ρωτάνε πού είναι η Αριστερά, γιατί δεν βγαίνει κάτι καινούργιο, σαν να περιμένουν κάποιον «Μεσσία».

«Αυτή η αντίληψη της μεσσιανικής αναμονής είναι απλά η άλλη πλευρά της συλλογικής ανημπόριας. Το ότι μια τέτοια παράταξη με αυτή την ιστορία δεν έχει καταφέρει να βγάλει σε αυτή τη συγκυρία πολιτικές μορφές –ακόμα και στο χώρο του πολιτισμού ή της διανόησης- οι οποίες θα μπορούσαν να σταθούν με ένα ευρύτερο κύρος, ε, αυτό κάτι λέει».

Κρίνοντας τη διετή διακυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου, πιστεύετε ότι υπήρχε σχέδιο ή λόγω ανικανότητας διαχειρίστηκε με αυτόν τον τρόπο την κρίση;

«Πιστεύω ότι ο Γ.Παπανδρέου δεν είχε κανένα σχέδιο αλλά και καμία πρόθεση να αντισταθεί. Πιστεύω ότι είχε υποτιμήσει και το ίδιο το μέγεθος της κρίσης. Το πιο κρίσιμο όμως είναι ότι η πολιτική ελίτ, τα κόμματα εξουσίας στην Ελλάδα, έχουν αποδεχθεί την περιφερειακή θέση της χώρας. Μία λογική υποτελούς ελίτ»..

..Η Αριστερά μπορεί να κυβερνήσει στην Ελλάδα;

«Όπως είναι αυτή τη στιγμή όχι, αλλά δεν μπορεί να υπάρξει ελπίδα από οπουδήποτε αλλού».

Άρα;

«Άρα πρέπει να αλλάξει η ίδια η Αριστερά και να αναλάβει τις ευθύνες της. Αυτό που φοβάται η Αριστερά είναι τον ίδιο της τον εαυτό».

Αυτά, κυρία Παπαρήγα τα σκέφτεται κάθε αριστερός, κι αν δεν "ξυπνήσετε" δε σας βλέπω στη μεθεπόμενη Βουλή!

Ο κόσμος μπούχτησε από τις πορείες και τα επαναστατικά συνθήματα! Να σας δούμε να κυβερνάτε θέλουμε για να σας κρίνουμε επιτέλους! Κι ας κάνετε και λάθη, στην τελική, τί εγινε..?

Το να μη θέλετε να πάρετε όμως το ρίσκο στέλνει λάθος μηνύματα στους ψηφοφόρους σας και θα σας μαυρίσουν έτσι όπως το πάτε..!

Λυπάμαι αλλά ο κομμουνισμός δεν είναι να κρύβεστε πίσω από τον αγώνα και την αγωνία των ψηφοφόρων σας, αλλά, έστω για μια φορά, να τους ακούσετε, να τους αφουγκραστείτε και να τους δώσετε αυτό που θέλουν και δικαιούνται..μια ευκαιρία να διώξουν τα λαμόγια από τη χώρα και να έχουν πραγματική εξουσία! Η "ώρα για πράξεις" δεν ισχύει μόνο για τους άλλους..ισχύει και για τον ίδιο μας τον εαυτό!

Καλή ψήφο σε όλους σας!

Μακριά από το μνημόνιο και όσους μας εκμεταλλεύονται, παιδιά!