Παρ'ολίγον αριστούργημα..!

Βαγδάτη, Καλοκαίρι του 2004. Οι μισές και πλέον απώλειες του αμερικανικού στρατού οφείλονται σε (αυτοσχέδιες ή μη) βόμβες, ενώ χιλιάδες είναι και οι Ιρακινοί που βρίσκουν εξαιτίας τους το θάνατο. Η επίλεκτη ομάδα πυροτεχνουργών του αμερικανικού στρατού μένει ακέφαλη, όταν ο αρχηγός της σκοτώνεται σε αποστολή ρουτίνας. Τη θέση του αναλαμβάνει με ανεξήγητη χαρά ο William James (Jeremy Renner). Οι παράτολμες μέθοδοι που υιοθετεί στις αποστολές τον κάνουν να μοιάζει απερίσκεπτος και ριψοκίνδυνος στα μέλη της υπόλοιπης ομάδας και ειδικότερα στους J.T. Sanborn (Anthony Mackie) και Owen Eldridge (Brian Geraghty). Μέσα στη δίνη του πολέμου και με το κλίμα να είναι φορτισμένο μεταξύ των μελών της, η ομάδα καλείται να καθαρίσει την ευρύτερη περιοχή εντός 38 ημερών.

Είχα ακούσει για τους παιάνες των Αμερικάνων, για τα 6 BAFTA και για τα άλλα βραβεία που έχει μαζέψει το «The Hurt Locker»,και φυσικά για το θρίαμβο των όσκαρ,και αναρωτιόμουν αν ξεκινώ να δω την ταινία με την ψυχολογία πως θα δω ένα αριστούργημα και για το αν θα το κρίνω πολύ πιο αυστηρά απ' ότι θα έπρεπε, όντας δηλαδή κάπως προκατειλημμένη. Όταν η ταινία είχε φτάσει στη μέση, κατάλαβα ότι όποια προκατάληψη κι αν είχα δεν θα μπορούσε να σταθεί εμπόδιο στην προσπάθεια της ταινίας να με κερδίσει.
 Όχι η ταινία δεν είναι αριστούργημα. Αλλά η σκηνοθεσία της Kathryn Bigelow δεν σου αφήνει περιθώρια για ριζική αμφισβήτηση. Τα πλάνα της, μακρινά ή κοντινά, με zoom in και zoom out, με όποιο κεντράρισμα κι αν κάνουν, έχουν μια γοητεία και μια προσοχή που δεν μπορείς να τα αγνοήσεις. Έχει στήσει την κάμερα απέναντι από την δράση ξέροντας πότε να αιχμαλωτίσει τη στιγμή που έχει σημασία, τη στιγμή που έχει σειρά και αλληλουχία, την εικόνα που μιλάει από μόνη της.

Στο δραματουργικό της μέρος το «The Hurt Locker» μπορεί να κουράσει. Δεν αφήνει όμως ούτε κενά, ούτε και κάτι άλλο να ξεφύγει και να χαθεί. Έχει τον τρόπο (κυρίως σκηνοθετικά) και το θέμα που θα σου εμφυσήσει την αγωνία που κρύβει κάθε σεκάνς, την ένταση που βιώνει κάθε χαρακτήρας της. Ίσως χάνει πόντους στον κυκλικό της ιστό, κάτι όμως που δεν έχει τόσο μεγάλη δυναμική ώστε να σε απογοητεύσει. Σε καμία περίπτωση.
Μου θύμισε λίγο το «Lebanon». Όλη αυτή η έντονη 'κλεισούρα' του, υπάρχει και εδώ. Όχι βέβαια στην υλιστική παρουσία του τάνκ. Υπάρχει νοερά όμως παντού. Από την αρχή με το 'ο πόλεμος είναι ναρκωτικό', θέτει εαυτόν σε ένα περιθώριο. Ακόμα και στην συνέχεια όταν ο Jeremy Renner προσπαθεί να αφοπλίσει τις βόμβες, είναι λες και βρίσκεται σε ένα πλαίσιο, κλειστό, μόνος του χωρίς κανέναν γύρω του, αυτός και η βόμβα.
Πραγματικά άψογη η σκηνοθετική απόδοση της Bigelow, σε μια ματιά στο Ιράκ μέσα από τα μάτια του στρατιώτη και όχι της ηγεσίας και των πολιτικών ατασθαλιών. Καλό φινάλε και πολύ καλή ερμηνεία από τον Jeremy Renner. Το μόνο κρίμα είναι η ελάχιστα κουραστική αντίστροφη μέτρηση και οι μερικές φορές εξαιρετικά φετιχιστικοί διάλογοι. Παρ' ολίγον αριστούργημα...
 
Ευχαριστώ για τις χρήσιμες πληροφορίες το cinemanews.gr .