6 Δεκέμβρη 2008, λίγο μετά τις 9μισή το βράδυ..
Και ξαφνικά..σιωπή...
Λες δεν μπορεί, κάποιο λάθος έγινε.. κάποιος μας κάνει πλάκα!
Δεν μπορεί κάποιος, και μάλιστα αστυνομικός, να πυροβόλησε εν ψυχρώ έναν 15χρονο στη μέση του δρόμου.
Και δεν μπορεί να τον παράτησε και να έφυγε..!
Κι όμως μπορεί τελικά..
Και τί να πρωτοσχολιάσεις!
Ο Αλέξης πεθαίνει στα χέρια του φίλου του, Νίκου Ρωμανού, και πόσες αλήθεια ψυχές παιδιών δεν ορκίζονται μέσα τους να μην αφήσουν άλλον Αλέξη να χαθεί έτσι ξανά.
Και η Αθήνα για ένα μήνα καίγεται.. και η Ελλάδα για 7 χρόνια θρηνεί κάθε 6η του Δεκέμβρη..
Γιατί ακόμη το μυαλό δεν το χωράει.
Και κάποιοι συζητούν, ΚΑΙ φέτος, για τα επεισόδια που ΘΑ γίνουν.. την προβοκάτσια δηλαδή! Και γιατί να έχουμε επέτειο μόνο για τον Γρηγορόπουλο σου λένε. Θλιβερό που πέθανε ένα παιδί σου λένε.. αλλά, σου λένε..!
Φιλαράκια... ο Αλέξης δεν πέθανε, δολοφονήθηκε!
Τα επεισόδια είναι στημένα!
Και στη δολοφονία δεν υπάρχει "αλλά"!
Ή την καταδικάζεις ή όχι!
Στην τυφλή βία δεν υπάρχει "αλλά"!
Στο δράμα των μεταναστών δεν υπάρχει "αλλά"!
Στην πείνα και στην δυστυχία δεν υπάρχει "αλλά"!
Στα ανθρώπινα δικαιώματα δεν υπάρχει "αλλά"!
Ο Γρηγορόπουλος έχασε τη ζωή του, χωρίς να το επιλέξει. Δεν "τα 'θελε και τα 'παθε"!
Ο Ρωμανός στιγματίστηκε για μια ζωή με την εικόνα του δολοφονημένου φίλου του στα χέρια του, χωρίς να το επιλέξει! Δεν "τα θελε και τα παθε"!
Κι αλοίμονο αν γεννιόμαστε μόνο για να τρώμε, να πληρώνουμε και να χ@ζουμε!
Φέτος, στις 6 του Δεκέμβρη, λοιπόν, μην πεις πολλά.. μόνο σκέψου!
Σκέψου τί αξίζεις, τί δικαιούσαι, τί χρειάζεσαι, τί πληρώνεις και τί έχεις!
Σκέψου το πώς και το γιατί.
Σκέψου τον Γρηγορόπουλο και τον Ρωμανό.
Σκέψου και, επιτέλους, κάνε κάτι!
Κάτι μικρό...κάτι σημαντικό... απλώς κάτι!
Γιατί όλοι θα πεθάνουμε μια μέρα. Το θέμα είναι ως τότε, να μην έχουμε αφήσει άλλον Αλέξη να χαθεί έτσι...
υ.γ. κι από όλες του τις φωτογραφίες, εγώ διαλέγω αυτή με τη μάνα του......
Και ξαφνικά..σιωπή...
Λες δεν μπορεί, κάποιο λάθος έγινε.. κάποιος μας κάνει πλάκα!
Δεν μπορεί κάποιος, και μάλιστα αστυνομικός, να πυροβόλησε εν ψυχρώ έναν 15χρονο στη μέση του δρόμου.
Και δεν μπορεί να τον παράτησε και να έφυγε..!
Κι όμως μπορεί τελικά..
Και τί να πρωτοσχολιάσεις!
Ο Αλέξης πεθαίνει στα χέρια του φίλου του, Νίκου Ρωμανού, και πόσες αλήθεια ψυχές παιδιών δεν ορκίζονται μέσα τους να μην αφήσουν άλλον Αλέξη να χαθεί έτσι ξανά.
Και η Αθήνα για ένα μήνα καίγεται.. και η Ελλάδα για 7 χρόνια θρηνεί κάθε 6η του Δεκέμβρη..
Γιατί ακόμη το μυαλό δεν το χωράει.
Και κάποιοι συζητούν, ΚΑΙ φέτος, για τα επεισόδια που ΘΑ γίνουν.. την προβοκάτσια δηλαδή! Και γιατί να έχουμε επέτειο μόνο για τον Γρηγορόπουλο σου λένε. Θλιβερό που πέθανε ένα παιδί σου λένε.. αλλά, σου λένε..!
Φιλαράκια... ο Αλέξης δεν πέθανε, δολοφονήθηκε!
Τα επεισόδια είναι στημένα!
Και στη δολοφονία δεν υπάρχει "αλλά"!
Ή την καταδικάζεις ή όχι!
Στην τυφλή βία δεν υπάρχει "αλλά"!
Στο δράμα των μεταναστών δεν υπάρχει "αλλά"!
Στην πείνα και στην δυστυχία δεν υπάρχει "αλλά"!
Στα ανθρώπινα δικαιώματα δεν υπάρχει "αλλά"!
Ο Γρηγορόπουλος έχασε τη ζωή του, χωρίς να το επιλέξει. Δεν "τα 'θελε και τα 'παθε"!
Ο Ρωμανός στιγματίστηκε για μια ζωή με την εικόνα του δολοφονημένου φίλου του στα χέρια του, χωρίς να το επιλέξει! Δεν "τα θελε και τα παθε"!
Κι αλοίμονο αν γεννιόμαστε μόνο για να τρώμε, να πληρώνουμε και να χ@ζουμε!
Φέτος, στις 6 του Δεκέμβρη, λοιπόν, μην πεις πολλά.. μόνο σκέψου!
Σκέψου τί αξίζεις, τί δικαιούσαι, τί χρειάζεσαι, τί πληρώνεις και τί έχεις!
Σκέψου το πώς και το γιατί.
Σκέψου τον Γρηγορόπουλο και τον Ρωμανό.
Σκέψου και, επιτέλους, κάνε κάτι!
Κάτι μικρό...κάτι σημαντικό... απλώς κάτι!
Γιατί όλοι θα πεθάνουμε μια μέρα. Το θέμα είναι ως τότε, να μην έχουμε αφήσει άλλον Αλέξη να χαθεί έτσι...
υ.γ. κι από όλες του τις φωτογραφίες, εγώ διαλέγω αυτή με τη μάνα του......
